Pracownie terapii zajęciowej

Terapia zajęciowa – celowe organizowanie zajęć wytwórczych za pomocą prostych narzędzi i materiałów naturalnych (drewno, skóra, glina) w celu poprawy czynnościowej, zwiększenia zakresu ruchów, koordynacji wzrokowo – ruchowej, siły mięśni osób usprawnianych; oprócz usprawniania ruchowego wzmacnia psychikę, służy preorientacji zawodowej.

Terapia zajęciowa z punktu widzenia potrzeb chorego może spełniać następujące zadania:

1. Usprawniać fizycznie,

2. Usprawniać psychicznie,

3. Usprawniać społecznie, w tym dawać wytyczne do wyboru zawodu.

Istotnym elementem terapii zajęciowej jest aktywizacja uczestników. Aktywizacja jest to zespół działań mających na celu włączenie osób do udziału w różnych dziedzinach życia. Jest wyrazem czynnego trybu życia, chęci działania oraz sposobem leczenia wielu chorób i zaburzeń. Problem aktywizacji nabiera szczególnego znaczenia u osób, które z różnych powodów – dysfunkcji fizycznej, umysłowej lub psychicznej – nie są w stanie samodzielnie funkcjonować. Aktywizacja uczestników terapii zajęciowej powinna objąć wszystkie możliwe zakresy – od czynności samoobsługowych   i porządkowych w najbliższym otoczeniu, po czynności na rzecz innych osób. W procesie aktywizacji każdy uczestnik terapii zajęciowej jest traktowany indywidualnie i podmiotowo. Spośród zaoferowanych propozycji sam wybiera formę zajęć, która najbardziej odpowiada jego potrzebom, zainteresowaniom i możliwościom. Brak aktywności, kontaktów, pomocy ze strony innych osób daje poczucie własnej nieprzydatności, prowadzi do poczucia krzywdy, izolacji i osamotnienia.